Kobieta o ogromnych pośladkach - Poznaj jej smutną historię

W 1984 roku Nelson Mandela, poprosił o przeniesienie ciała młodej kobiety do Afryki, aby zapewnić jej godny pochówek.

Smutna historia kobiety o ogromnych pośladkach miała miejsce w XIX wieku, w mrocznych czasach rasizmu i handlu niewolnikami. Poznaj Saartjie Baartman – młodą dziewczynę o niezwykle bujnych pośladkach, której anomalie genetyczne wystawiano publicznie w wielu miejscach w Europie.

Porwanie i zniewolenie dziewczyny o ogromnych pośladkach

Saartjie Baartman miała 20 lat i prowadziła całkowicie normalne życie w swej afrykańskiej wiosce. Pochodziła z grupy etnicznej Khoikhoi – ludów żyjących z uprawy ziemi i hodowli zwierząt, których codzienne życie opierało się na głęboko zakorzenionych tradycjach religijnych. Dziewczyna nie miała pojęcia, co znajduje się za horyzontem pięknej afrykańskiej ziemi, tak nękanej i poniżanej przez przybyszów z Europy. Życie Saartjie zmieniło się radykalnie w dniu, w którym w wyniku transakcji handlowych trafiła do Hendrika Cezara i Aleksandra Dunlopa – dwóch francuskich wyzyskiwaczy, którzy dostrzegli osobliwe kształty kobiety oraz możliwość zbicia na jej potężnych pośladkach wielkiej fortuny.

„Czarna Wenus”

Saartjie Baartman zyskała przydomek „Czarnej Wenus” lub „Hotentockiej Wenus” (odniesienie do rodzinnej wioski i grupy etnicznej, z której pochodziła). Nie bardzo wiadomo jak i dlaczego dziewczyna o ogromnych pośladkach wkrótce zaczęła występować na scenach licznych londyńskich teatrów. Nie trudno wyobrazić sobie, że spektakl był prymitywny i poniżający. Kobieta prezentowała się nago przed publicznością, która spoglądała na nią z chorobliwymi i spaczonymi oczekiwaniami. Oczywiście znaczną większość publiczności stanowili pochodzący z różnych klas społecznych mężczyźni, którzy nie wahali się płacić wysoką cenę za wpatrywanie się w biodra i pośladki „Hotentockiej Wenus”.

Co noc – przez cztery długie lata – miał miejsce ten sam spektakl, prawdziwa psychologiczna tortura dla Saartjie, która musiała eksponować nagie osobliwości swojego ciała wbrew własnej woli. Chcąc nie chcąc, stała się autentyczną atrakcją cyrkową, a wyzyskiwacze, którzy ją zniewolili wzbogacili się w mgnieniu oka i bez wahania postanowili przedstawić kobietę o ogromnych pośladkach w innym europejskim mieście. Po czterech latach ruszyli więc do Paryża. Również i tam ich spektakl okazał się wielkim sukcesem. Złowrogie, ciekawe i wygłodniałe spojrzenia pożerały obfite kształty Saartjie. Już nie tylko podziwiano jej dziką i nieujarzmioną seksualną siłę z daleka, mężczyźni zaczęli żądać intymnych spotkań z dziewczyną.

Na tym właśnie „właściciele” dziewczyny zbili prawdziwą fortunę. Na szczęście coraz częściej zaczęły się pojawiać słuchy o rychłym zniesieniu niewolnictwa, które stanowiło jedną z największych hańb w historii ludzkości.

Hendrik Cezar i Aleksander Dunlop obronili się przed gradem skierowanej w ich stronę krytyki o niewybaczalnym poniżaniu afrykańskiej kobiety stwierdzeniem, że Saartjie przygotowywała swe spektakle świadomie i dobrowolnie. Mogli nawet udowodnić to na piśmie, przedstawiając podpisaną przez obie strony umowę. Umowa ta jednak została sporządzona w języku holenderskim, którego „Czarna Wenus” o ogromnych pośladkach oczywiście nie znała.

Kres nędznego życia

Spektakle „Czarnej Wenus” spotykały się z coraz większą krytyką, w związku z czym ich pomysłodawcy podjęli decyzję o zakończeniu biznesu i sprzedali Saartjie. Trafiła ona w ręce francuskiego handlarza, który również chciał wykorzystać sławę dziewczyny o ogromnych pośladkach i wzbogacić się na niej.

Były to jednak interesy jeszcze bardziej poniżające dla Saartjie niż wcześniej. Musiała obnażać się w klubach na paryskich ulicach i została zmuszona do prostytuowania się. Nie było żadnych przeszkód – wszyscy mężczyźni, którzy tylko zapragnęli rozpasać wodze swych chorobliwych fantazji, śmiało mogli udać się do sławnej „Hotentockiej Wenus” o pokaźnych pośladkach.

Przez kilka lat życie Saartjie upływało w mękach i nieszczęściu na zaspokajaniu nienasyconych męskich żądz, które z czasem zaczęły dotkliwie odbijać się na jej zdrowiu. Nie poznano dokładnej przyczyny śmierci dziewczyny o ogromnych pośladkach, jednak nie trzeba długo się nad tym zastanawiać… kiła, gruźlica, zapalenie płuc oraz zabójczy smutek i niedola. Los zgotował tej dziewczynie z afrykańskiej wioski prawdziwe piekło, którego nigdy nie była w stanie pojąć.

Być może czytając o tym, że jej życie w końcu dobiegło końca, odetchniesz z ulgą i poczujesz, że w końcu jej męki się skończyły. Nic bardziej mylnego… Po śmierci ciało Saartjie zostało poddane dokładnym badaniom, przygotowano jego odlew i ponownie trafiło na wystawę, tym razem do Musée de l’Homme w Paryżu. Można było tam podziwiać jej mózg, niespotykane w naszej kulturze genitalia oraz szkielet. Ciało dziewczyny spoczywało tam aż do lat 70-tych, kiedy ostatecznie postanowiono położyć kres temu świadectwu ludzkiego okrucieństwa i wszystkiemu, co niewolnictwo oznaczało dla ludzkości.

Kres upokorzeń dziewczyny nastąpił w 1984 roku, gdy Nelson Mandela zażądał, by ciało Saartjie wróciło do Afryki, gdzie miał zostać jej wyprawiony godny pogrzeb. Mandela pragnął, by dziewczyna w końcu zaznała spokoju i mogła odpocząć na wieki na ziemi, na której przyszła na świat i której nigdy nie powinna była zostać wydarta. Kobieta o wielkich pośladkach albo „Czarna Wenus” jest przykładem kolejnej z ludzkich historii, które nigdy nie powinny się wydarzyć i które – bez wątpienia – nigdy nie powinny się powtórzyć.